Η σύνδεση της ανισότητας με την ατομική (ιδιωτική) ιδιοκτησία πιστώνεται στους εκπροσώπους του ουτοπικού σοσιαλισμού (Μορς και Καμπανέλα) και στον Γάλλο διαφωτιστή (Ρουσσώ). Οι κλασικοί του ουτοπικού σοσιαλισμού (Σαιν Σιμόν, Φουριέ και Όουεν) απέδειξαν την κοινωνική ανισότητα, όπως αυτή εμφανίζεται στην εργασία και την κατανάλωση, ενώ οι ιδεολόγοι της μικροπαραγωγής, ακόμα και οι πιο ριζοσπάστες (Μπαμπέφ), χωρίς να γίνεται αναφορά στους εκπροσώπους του μικροαστικού σοσιαλισμού (Προυτών), έδιναν λύσεις στο πρόβλημα της κοινωνικής ανισότητας, κηρύττοντας τον εξισωτισμό στη βάση μιας μη ανεπτυγμένης παραγωγής των μικροϊδιοκτητών και τον ασκητισμό στην κατανάλωση.
Μόνο ο επιστημονικός σοσιαλισμός αποκαλύπτει τον ιστορικό και συνάμα μεταβατικό χαρακτήρα της κοινωνικής ανισότητας και τη συνδέει με την πλήρη εξάλειψη των τάξεων. Επομένως η ισότητα είναι μια κούφια φράση όταν με αυτήν δεν εννοείται η εξάλειψη των τάξεων που πρέπει να εξαλειφθούν και γι’ αυτό οι μαρξιστές είναι υπέρ της ισότητας. Να ισχυρίζεται όμως κάποιος ότι θα κάνει όλους τους ανθρώπους ίσους τον ένα με τον άλλον, αυτό είναι μια κούφια φράση.
Ο επιστημονικός σοσιαλισμός ασκεί κριτική σε όλες τις ασχολούμενες θεωρίες με την κοινωνική ανισότητα, την εξίσωση των ανθρώπων και την τυποποίηση των ατόμων, καταδεικνύοντας τους τρόπους εξάλειψης των κοινωνικών προϋποθέσεων που δημιουργούν και συντηρούν την περιουσιακή και πολιτιστική, εθνική και φυλετική, ηλιακή και κατά φύλο ανισότητα, υπογραμμίζοντας πάντα ότι λόγος γίνεται μόνο για εγκαθίδρυση κοινωνικής ισότητας μεταξύ των ατόμων και όχι για ισότητα των φυσικών και πνευματικών ικανοτήτων του καθενός.
