Η ιστορική εµπειρία καταδεικνύει διαφόρους τύπους και µορφές επαναστάσεων ενάντια στον καπιταλισµό και τον ιµπεριαλισµό. Έχουµε µια σειρά από σοσιαλιστικές επαναστάσεις σε χώρες µε περισσότερο ή ολιγότερο αναπτυγµένο καπιταλισµό, εθνικο-απελευθερωτικές επαναστάσεις και δηµοκρατικά επαναστατικά κινήµατα που στοχεύουν στον περιορισµό της εξουσίας των µονοπωλίων, την εξάλειψη της εξάρτησης από το τραπεζιτικό κεφάλαιο, τους µεγαλογαιοκτήµονες, την ανατροπή τυραννικών καθεστώτων κ.ο.κ.
Η πολυποικιλότητα των επαναστατικών διαδικασιών αναπόφευκτα δηµιουργούσε αντιφάσεις τόσο εντός της καθεµιάς, όσο και µεταξύ τους. Αυτές οι αντιφάσεις εµφανίζονταν γιατί στο επαναστατικό κίνηµα εµπλέκονται χώρες, ευρισκόµενες σε διαφορετικά επίπεδα κοινωνικο-οικονοµικής ανάπτυξης και µε διαφορετική ιστορική πορεία, αλλά και διαφορετικές εθνικές παραδόσεις.
Την ίδια στιγµή, η ίδια η ανάπτυξη και διεύρυνση του επαναστατικού κινήµατος δηµιουργούσε παρόµοιες αντιφάσεις γιατί προσελκύονταν συνεχώς σε αυτό νέα στρώµατα της κοινωνίας και νέοι λαοί. Γι’ αυτό ο µαρξισµός προειδοποιούσε πάντα για την αποφυγή των όποιων σεχταριστικών απόψεων σε µια προσπάθεια να επιλύονται αυτές οι εµφανιζόµενες αντιφάσεις και να µην περιορίζεται η επαναστατική διαδικασία αποκλειστικά και µόνο στους «καθαρούς» υποστηρικτές του σοσιαλισµού.
Στην πάλη για την αποτίναξη του ιµπεριαλιστικού ζυγού πέραν της συνειδητοποιηµένης εργατικής τάξης συµµετέχουν και µέρος της µικροαστικής τάξης, µη συνειδητοποιηµένοι εργαζόµενοι, καθώς επίσης µεσαία στρώµατα και µέρος των διανοουµένων. Χωρίς την εµπλοκή και συµµετοχή όλων αυτών δεν είναι δυνατή η όποια επανάσταση.
Και όλοι αυτοί αναπόφευκτα φέρουν µαζί τους στο επαναστατικό κίνηµα τις προλήψεις, τις αντιδραστικές φαντασιοπληξίες, τις αδυναµίες και τα λάθη τους. Αντικειµενικά όµως επιτίθενται ενάντια στο κεφάλαιο και η συνειδητή εµπροσθοφυλακή της επανάστασης, εκφράζοντας την αντικειµενική αλήθεια της ποικιλόχρωµης και ποικιλόφωνης µαζικής πάλης, θα µπορέσει να τη συνενώσει σε ένα ενιαίο ρεύµα και να την κατευθύνει προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ο ιµπεριαλισµός πάντα προσπαθούσε µε διαφόρους τρόπους να αντιπαραβάλει στην αντικειµενική λογική της συνεύρεσης και συνένωσης των διαφόρων ρευµάτων της επαναστατικής πάλης τη διαίρεση, την αντιπαράθεση, τη διάλυση των σοσιαλιστικών χωρών, στηρίζοντας, χρησιµοποιώντας και χρηµατοδοτώντας εθνικιστικά στοιχεία εντός αυτών των χωρών, διαφόρους δεξιούς και «αριστερούς» ρεβιζιονιστές.
Στο µεταίχµιο των δεκαετιών 1980-1990 µια σειρά αντεπαναστάσεις οδήγησαν στη διάλυση του σοσιαλιστικού συστήµατος στην Ευρώπη και στον κατακερµατισµό της Σοβιετικής Ένωσης. Ακολούθησε η παλινόρθωση ενός άγριου καπιταλισµού, πισωγυρίζοντας την παγκόσµια επαναστατική διαδικασία.
Η επιδίωξη του αµερικανικού ιµπεριαλισµού να καθιερώσει την παγκόσµια κυριαρχία του µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, χρησιµοποιώντας την οικονοµική και στρατιωτική του ισχύ, που για αρκετές δεκαετίες περιοριζόταν από την ύπαρξη του σοσιαλιστικού συστήµατος, ουσιαστικά µε τη διάλυση της ΕΣΣ∆ βρήκε ελεύθερο το πεδίο για την επιβολή της παγκόσµιας κυριαρχίας του. Ο µονοπολισµός στις διεθνείς σχέσεις και η επιβολή της βούλησης των ΗΠΑ σε τρίτες χώρες µε «βελούδινες επαναστάσεις» ή και απευθείας στρατιωτικές επεµβάσεις αναγορεύτηκαν από τους αστούς ιδεολόγους ως το τέλος της Ιστορίας και την πλήρη επικράτηση της µονοπωλιακής αστικής τάξης της παραδοσιακής καπιταλιστικής ∆ύσης.
Στις µέρες µας µια οµάδα κρατών δηµιουργεί τις προϋποθέσεις, όχι φυσικά για την οικοδόµηση του σοσιαλισµού, αλλά για τη διαµόρφωση εναλλακτικής προοπτικής σε σχέση µε το δυτικό µονοπώλιο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Σίγουρα κάτι τέτοιο παρά το ότι αποδυναµώνει τις θέσεις του δυτικού ιµπεριαλισµού, εντούτοις ενέχει κινδύνους για την παγκόσµια ειρήνη.
Ο κόσµος βρίσκεται στα πρόθυρα ενός πολυπολικού συστήµατος µε αναπτυσσόµενες τις αντιθέσεις και αντιφάσεις του, πράγµα που καλείται το διεθνές κοµµουνιστικό κίνηµα να αξιοποιήσει και ξεπερνώντας οργανωτικές αδυναµίες, ιδεολογικές στρεβλώσεις, αναχρονισµούς και δογµατικές προσεγγίσεις να ανοίξει την προοπτική περάσµατος της ανθρωπότητας από την καπιταλιστική βαρβαρότητα στον αυθεντικό πολιτισµό σε µια κοινωνία απαλλαγµένη από την όποια µορφή εκµετάλλευσης.
