Επιμέλεια: Νίκος Κουζούπης
Η σχετική απομόνωση των φοιτητών ως μια ειδική κοινωνικο-επαγγελματική ομάδα, καθώς και η ηλικιακή ομοιογένειά της διαμορφώνει σε αυτούς μια ιδιαίτερη ομαδική αυτογνωσία και μια δική τους ιδιόμορφη πολιτιστική κουλτούρα και τρόπο ζωής και σκέψης.
Ως ένα βαθμό αυτή η απομόνωση των φοιτητών μέσα στα πλαίσια του δικού τους μικρόκοσμου επεξηγεί και το γεγονός γιατί ένα σημαντικό μέρος τους χαρακτηρίζεται από πολιτική απειρία και συνήθως τους συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός ηχηρών και ψευδο-επαναστατικών συνθημάτων, αριστερίστικες ιδέες, πολύ συχνά ο αναρχισμός, προκαλούμενος επίσης από την αστική κρατική αυθαιρεσία.
Το πιο συνειδητό τμήμα του φοιτητικού κινήματος είναι αλληλέγγυο με την πάλη της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων ενάντια στο ζυγό των μονοπωλίων και του πολυεθνικού κεφαλαίου, για πλήρεις δημοκρατικές αναδιαρθρώσεις μέσα στην κοινωνία, ανοίγοντας προοπτικές για ευρύτερες κοινωνικές αναδιαρθρώσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πρωτοπόρα φοιτητική νεολαία συμμετέχει ενεργά σε πορείες ειρήνης ενάντια στον πόλεμο και τους εξοπλισμούς, σε μαζικές διαμαρτυρίες ενάντια στις φυλετικές και άλλες διακρίσεις, σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς αγωνιζόμενους λαούς, σε κινητοποιήσεις για την προώθηση ρεαλιστικών λύσεων στα οικολογικά προβλήματα.
Οι εμπειρίες του παρελθόντος καταδεικνύουν ότι για να είναι επιτυχημένος ο αγώνας των φοιτητών και να φέρει θετικά αποτελέσματα για την προώθηση των δικαιωμάτων τους θα πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση και συνεργασία τόσο με το εργατικό κίνημα, όσο και με όλες τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας.
