Ο κύκλος του «Ευρωπαϊκού Εξαµήνου» αποτελεί το πλαίσιο συντονισµού της οικονοµικής και κοινωνικής πολιτικής της ΕΕ. Όπως ήταν αναµενόµενο, η συζήτηση των προτεραιοτήτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο πλαίσιο αυτό συγκέντρωσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Το κείµενο συνδέει άµεσα την κοινωνική πρόοδο στην ΕΕ µε τους στόχους σταθερότητας των κριτηρίων του Μάαστριχτ. Στο πλαίσιο αυτό, αναφέρεται στη γήρανση του πληθυσµού, στα χαµηλά ποσοστά γεννήσεων και στην πληθυσµιακή συρρίκνωση της υπαίθρου, τα οποία αποτελούν προκλήσεις που επηρεάζουν σε µεγάλο βαθµό τη βιωσιµότητα των συστηµάτων κοινωνικής πρόνοιας και αποτελούν διαρθρωτική πρόκληση για την οικονοµία της ΕΕ. Σηµειώνονται ακόµη οι ελλείψεις εργατικού δυναµικού και δεξιοτήτων, η έλλειψη εν δυνάµει εργαζοµένων για την πλήρωση κρίσιµων θέσεων σε βασικούς τοµείς όπως η εκπαίδευση, η υγεία και οι κατασκευές, η επιβάρυνση των νοικοκυριών λόγω πληθωρισµού, το κόστος στέγασης και η ενεργειακή φτώχεια.
Αξίζει να σηµειώσουµε ότι στο κείµενο ο στόχος της ανταγωνιστικότητας και αύξησης της παραγωγικότητας γίνεται πιο έντονος, η επανεκπαίδευση και η δια βίου µάθηση συνδέεται περισσότερο µε το εκπαιδευτικό σύστηµα αντί µε την εργοδοσία, ενώ, όσον αφορά την υγειονοµική περίθαλψη και την υγεία, δεν αναφέρεται καν το «δηµόσια» και «δωρεάν».
Στα θετικά σηµειώνεται η πρόταση για ανάπτυξη ευρωπαϊκού σχεδίου δράσης για την ψυχική υγεία και για ενίσχυση της ισορροπίας µεταξύ επαγγελµατικής και ιδιωτικής ζωής, θέµα για το οποίο αναµένεται εδώ και καιρό σχετική οδηγία.
Η δέσµευση µε το Μάαστριχτ είναι αυτή καθαυτή αρνητική. Επιπλέον, οι πολιτικές υπέρ των εργαζοµένων τίθενται σε δεύτερη µοίρα, αφού βασικό στοιχείο για κάθε πολιτική, πέραν του να εξυπηρετεί την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής αγοράς, είναι να πειθαρχεί στο δηµοσιονοµικό πλαίσιο και να µην επιβαρύνει καθόλου το χρέος.
Το επιχείρηµα της εξυπηρέτησης του χρέους ήταν αυτό που αξιοποιήθηκε περισσότερο για την εφαρµογή των µέτρων λιτότητας, ενώ όταν αναφέραται η δηµογραφική γήρανση συνήθως ακολουθεί η πρόταση για αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης και η προσέγγιση φτηνού εργατικού προσωπικού από τρίτες χώρες.
Η µείωση των γραφειοκρατικών και φορολογικών φραγµών θα είναι προς όφελος της εργοδοσίας, αφού θα βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα, δεν απαντάται όµως το ερώτηµα πώς θα καλυφθεί το φορολογικό κενό.
Τέλος, η επίσπευση της ολοκλήρωσης της ενιαίας αγοράς, βασικό κοµµάτι της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, σηµαίνει εµβάθυνση του αντιδραστικού χαρακτήρα της. Ιδιαίτερα στη φάση που περνά τώρα η ΕΕ, όπου, ως αποτέλεσµα των αντιθέσεων που προκύπτουν στην ιµπεριαλιστική αλυσίδα, διολισθαίνει όλο και περισσότερο σε µια πολεµική κατάσταση. Το κείµενο θέτει πιο έντονα την εφαρµογή µέτρων λιτότητας, ιδιαίτερα σε µια περίοδο που εντείνονται και απελευθερώνονται από όποια βαρίδια οι πολεµικές δαπάνες.
Κατά τη διάρκεια των τοποθετήσεων ο ευρωβουλευτής της οµάδας της Αριστεράς João Oliveira υπογράµµισε ότι «αυτή η συζήτηση δείχνει ότι οι ανάγκες των ανθρώπων έρχονται σε δεύτερη µοίρα µετά την πολεµική οικονοµία και την εκτροπή κεφαλαίων προς τα κέρδη και τη συσσώρευση κεφαλαίου.
Σε µια περίοδο οικονοµικής στασιµότητας, οι δηµόσιες επενδύσεις θα µπορούσαν να εξυπηρετήσουν την οικονοµική και κοινωνική ανάπτυξη, αλλά αυτή, δυστυχώς, δεν είναι η επιλογή που επιλέγεται εδώ. Το Ευρωπαϊκό Εξάµηνο και οι συστάσεις ανά χώρα εξακολουθούν να επικεντρώνονται στην ελευθέρωση και την ιδιωτικοποίηση οικονοµικών τοµέων, την εκκαθάριση των εργασιακών δικαιωµάτων, τον περιορισµό και τη µείωση των µισθών και τη µείωση των δαπανών για κοινωνική προστασία, κοινωνική στήριξη, υγεία και εκπαίδευση.
Για τον µιλιταρισµό, τις αυξηµένες στρατιωτικές δαπάνες και τον αγώνα των εξοπλισµών, το κόκκινο χαλί απλώνεται µε την ανακοίνωση του προγράµµατος Επανεξοπλισµού της Ευρώπης, αφήνοντας δυστυχώς πίσω αυτές τις σηµαντικές κοινωνικές προτεραιότητες».
