«∆εν υπάρχει ηγέτης και κυβέρνηση στον κόσµου που να εκλέγεται χωρίς τη συµβολή της εργατικής τάξης», ανέφερε ο πρόεδρος της Παγκόσµιας Συνδικαλιστικής Οµοσπονδίας, Mzwandile Michael Makwayiba, σε αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στη «Χ» µε την ευκαιρία πρόσφατης επίσκεψής του στην Κύπρο. Ο πρόεδρος της ΠΣΟ πρόσθεσε πως το διεθνές εργατικό κίνηµα βρίσκεται αντιµέτωπο µε τεράστιες προκλήσεις, ιδιαίτερα σε χώρες που βρίσκονται σε εµπόλεµες ζώνες.
Σχολιάζοντας τη σύγχρονη εργασιακή πραγµατικότητα, ανέφερε πως η αστική τάξη πρέπει να ευχαριστεί την πανδηµία για την τηλεργασία, η οποία έφερε «συµφορά» στο συνδικαλιστικό κίνηµα και πρόσθεσε πως το κλειδί βρίσκεται στην καθοδήγηση της εργατικής τάξης από τα κοµµουνιστικά κόµµατα µέσα από µια κοινή διεθνή κατεύθυνση.
Συνέντευξη στον Καλλή Αντούνα
Ποιες είναι οι κύριες προτεραιότητες και προκλήσεις για την ΠΣΟ αυτή τη στιγµή;
Οι κύριες προκλήσεις προκύπτουν από την κατάσταση στην Παλαιστίνη, την Ουκρανία, τη Ρωσία και τη Συρία, καθώς έχουµε µέλη µας εκεί που αγωνίζονται. Η κατάσταση στις χώρες αυτές µπορεί να διαφέρει σε κάποιο βαθµό, αλλά ο αντίκτυπος είναι ο ίδιος.
Βεβαίως, είναι και τα τρέχοντα σύγχρονα προβλήµατα µε τα οποία ασχολούνται οι συντεχνίες, όπως οι συντάξεις, οι µισθοί, οι συνθήκες εργασίας, τα οποία είναι καθηµερινά προβλήµατα. Και αυτά µπορεί να διαφέρουν από χώρα σε χώρα, αλλά κατ’ ουσίαν είναι σχεδόν τα ίδια!
Θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στο ζήτηµα των συντάξεων, αφού η ποιότητα ζωής των συνταξιούχων είναι πρόβληµα σε αρκετές χώρες. Σε αρκετές περιπτώσεις οι εργοδότες είτε επιδιώκουν την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, είτε να µειώσουν τα χρόνια από τις συντάξεις, είτε ακόµα να αποκόψουν το δικαίωµα της σύνταξης, συµπεριλαµβανοµένης της ιατροφαρµακευτικής περίθαλψης.
Οι τρέχουσες διεθνείς εξελίξεις καθορίζονται από την εκλογή του Ντόναλντ Τραµπ ως Προέδρου των ΗΠΑ και την εξωτερική πολιτική του. Ποιες οι προκλήσεις για το διεθνές εργατικό κίνημα;
Η εκλογή του Ντόναλντ Τραµπ από τους πολίτες των ΗΠΑ φέρει και τη συµβολή της εργατικής τάξης των ΗΠΑ, διότι δεν υπάρχει ηγέτης και κυβέρνηση του κόσµου που να µπορεί να αναδειχθεί χωρίς τη συµµετοχή της εργατικής τάξης, έστω και αν πολλές φορές εκλέγουν δεξιούς ηγέτες αντί τους δικούς τους.
Αυτό λέει πολλά! Αυτό σηµαίνει ότι οι οργανώσεις της εργατικής τάξης είναι αδύναµες. Είµαστε συνδικαλιστικές οργανώσεις µε πολιτική δράση και η ευθύνη βαραίνει κυρίως εµάς και τα κοµµουνιστικά κόµµατα του κόσµου. Προσωπικά πιστεύω πως η απουσία κοινής προσέγγισης των κοµµουνιστικών κοµµάτων είναι το κλειδί, καθώς συχνά αντιλαµβανόµαστε πως η εργατική τάξη δεν έχει κατεύθυνση για το πώς να συµπεριφέρεται διεθνώς.
Ο Ντόναλντ Τραµπ εκλέγηκε από την εργατική τάξη, διότι υποσχέθηκε πως «η Αµερική ανήκει στους Αµερικανούς». Αυτό δείχνει την αδυναµία των σοσιαλιστικών και εργατικών οργανώσεων να ατσαλώσουν ιδεολογικά την εργατική τάξη. Είναι επίσης πρόκληση ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στον κόσµο είναι διαιρεµένες και στις ΗΠΑ κάποιες από αυτές στήριξαν τον Τραµπ, επειδή υποσχέθηκε πράγµατα µέσα από ρατσιστικές εκστρατείες. Αυτό δείχνει την ευθύνη των ηγετών της εργατικής τάξης και των οργανώσεών τους.
Στο παρελθόν υπήρξαν µέλη της ΠΣΟ στις ΗΠΑ που διώχτηκαν από την κυβέρνηση λόγω της δράσης τους. Αυτό εντάθηκε µε τον Τραµπ;
Κατ’ αρχάς, δεν έχει σηµασία ποιος είναι ο ηγέτης στις ΗΠΑ -είτε ο Τζο Μπάιντεν και οι ∆ηµοκρατικοί, είτε οι Ρεπουµπλικάνοι. Είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νοµίσµατος. Οι πολιτικές τους είναι οι ίδιες, αν και διαφέρουν από τα άκρα.
Στις ΗΠΑ δεν είµαστε δυνατοί. Σκεφτείτε ότι ο πιο αριστερίζων συνδικαλιστικός χώρος είναι στις δηµόσιες υπηρεσίες των ΗΠΑ και εµείς δεν έχουµε µέλη στις δηµόσιες υπηρεσίες. Η εξουσία στις ΗΠΑ, δυστυχώς, κυριαρχείται από τους καπιταλιστές και το ότι δεν ενδιαφέρονται για τους εργαζόµενους είναι για ακόµη µια φορά στο προσκήνιο.
Κατά τη διάρκεια ανακήρυξης του Τραµπ είδαµε σχεδόν όλους τους µεγάλους καπιταλιστές να στέκονται δίπλα του. Πιστεύετε πως αυτό είναι ένα σηµάδι για το τι θα ακολουθήσει τα επόµενα χρόνια;
Αν η εργατική τάξη των ΗΠΑ πιστεύει ότι ο καπιταλισµός είναι ευεργετικός ή πιστεύουν ότι µπορούν ζήσουν µε αυτόν, δεν νοµίζω να έχουν πρόβληµα, σύµφωνα µε το δικό τους σκεπτικό.
Αυτό δείχνει την ικανότητα της αστικής τάξης και το ότι αυτός που έχει την εξουσία είναι µέρος της. Έτσι, οι καπιταλιστές έχουν το πάνω χέρι στις ΗΠΑ.
Είναι στο χέρι µας, εµάς που αυτοαποκαλούµαστε µαρξιστές, να κινητοποιήσουµε τις µάζες και να ατσαλώσουµε ιδεολογικά την εργατική τάξη.
Μετά την πανδηµία εδραίωσε την παρουσία της στους χώρους εργασίας η τηλεργασία. Πώς διαµορφώνεται το πεδίο για τη συνδικαλιστική οργάνωση µε αυτό το δεδοµένο;
Οι εργοδότες πρέπει να είναι ευγνώµονες στην πανδηµία, διότι έχει συστήσει ένα στοιχειώδες εργαλείο υπονόµευσης των συντεχνιών και της συλλογικής διεκδίκησης. Η τηλεργασία σκοτώνει τις συντεχνίες και προκαλεί πανωλεθρία στην οργάνωση των εργαζοµένων, διότι αυτή µπορεί να γίνει µόνο διά ζώσης στους χώρους εργασίας.
Η τηλεργασία έχει φέρει έναν νέο τρόπο εκµετάλλευσης, ειδικά στον κλάδο της πληροφορικής. Οι εργαζόµενοι πιστεύουν ότι είναι καλύτερα να εργάζονται από το σπίτι, αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιούν είναι πως δεν έχουν διαλείµµατα, δεν έχουν ρεπό, δεν έχουν ουσιαστικά ωράριο εργασίας. Αρκετοί νοµίζουν πως αυτό είναι πλεονέκτηµα, πως η ευελιξία στο ωράριο είναι βοηθητική, αλλά στην πραγµατικότητα δεν είναι. Την παρούσα στιγµή είναι οι πιο εκµεταλλευµένοι άνθρωποι.
Αναφέρατε προηγουµένως πως η Μέση Ανατολή βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα σας. Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιµετωπίζετε στην περιοχή;
Στη Μέση Ανατολή, τουλάχιστον στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, µπορούµε να κινητοποιηθούµε, να εργαστούµε και να οργανώσουµε µέλη ελεύθερα, ωστόσο η κατάσταση σε αυτές τις χώρες είναι ασταθής. Για παράδειγµα, λόγω του κινήµατος των Παλαιστινίων προέκυψαν ευρύτερες προκλήσεις στην περιοχή και η µαζικοποίηση της οµοσπονδίας µας καθυστερεί στις χώρες της περιοχής που επηρεάστηκαν από την κατάσταση.
Ποια είναι η κατάσταση των εργαζοµένων στη Νότια Αφρική; Επειδή είµαστε στην Ευρώπη, συνήθως τα µέσα ενηµέρωσης δεν µεταδίδουν τι συµβαίνει στις αφρικανικές χώρες.
Στη Νότια Αφρική έχουµε επίσηµα ποσοστό ανεργίας σχεδόν της τάξης του 35%, αλλά ανεπίσηµα είναι µεγαλύτερο από 45%. Η πλειοψηφία των νέων µας είναι άνεργοι. Αυτό είναι η πρώτη συµφορά. Αυτή η κατάσταση µπορεί να οδηγήσει στο σηµείο του αλληλοφαγώµατος.
Η ζωή της εργατικής τάξης στη Νότια Αφρική αντιµετωπίζει πολλές δυσκολίες. Τώρα που µιλάµε, εταιρεία που παράγει ατσάλι στη Νότια Αφρική κλείνει. Περισσότεροι από 3.500 εργάτες πιθανότατα θα µείνουν άνεργοι, κάτι που προστίθεται στις δυσκολίες της ανεργίας στη χώρα.
Είναι πρόκληση, επίσης, το γεγονός ότι η αφρικανική ήπειρος είναι ασταθής. Για παράδειγµα, ως αποτέλεσµα αυτής της αστάθειας εργαζόµενοι από χώρες όπως τη Ζιµπάµπουε, Ναµίµπια, Αιθιοπία, Μαλάουι κ.ο.κ. έρχονται στη Νότια Αφρική παράνοµα. Αυτό δεν έχει µόνο επιπτώσεις στην οικονοµία της Νότιας Αφρικής. Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι αυτοί θυµατοποιούνται από τους εργοδότες, διότι όταν οι εργοδότες εργοδοτούν µετανάστες, τους εκµεταλλεύονται αγνοώντας τους νόµους της χώρας.
Υπάρχουν, όµως, και άλλα ζητήµατα που αντιµετωπίζουµε στη Νότια Αφρική λόγω της ευρύτερης αστάθειας στην αφρικανική ήπειρο.
Ποιο είναι το µήνυµα που θέλετε να στείλετε στην εργατική τάξη της Κύπρου;
Ενότητα! Οι εργαζόµενοι στο νότιο τµήµα πρέπει να κατανοήσουν τις δυσκολίες των συντρόφων τους στο βόρειο τµήµα και µαζί να δουλέψουν σκληρά για να φτάσουν στην ενότητα, να έχουν κοινή προσέγγιση στο αγώνα τους και να οργανωθούν µεταξύ τους.
Πρέπει να καθίσουν κάτω, να συζητήσουν και να εξηγήσουν πράγµατα ο ένας στον άλλον, συµπεριλαµβανοµένου του «ΟΧΙ» (στο δηµοψήφισµα του 2004).
Κάποιος πρέπει να ξεκινήσει και να ηγηθεί της προσπάθειας για ενότητα και αυτός πρέπει να είναι η εργατιά στο νότιο τµήµα, διότι βρίσκονται σε καλύτερη µοίρα από τους Τουρκοκυπρίους.
