Υπάρχουν συγκεκριμένα έθιμα που τηρούμε κάθε Πάσχα, πάππου προς πάππου, μάλιστα συνεχίζουμε να τα κρατάμε έως και σήμερα, όπως οι λαμπάδες, τα τσουρέκια, τα κόκκινα αβγά ή το σούβλισμα του αρνιού, λίγοι όμως γνωρίζουν πώς προέκυψαν και ποιος είναι ο συμβολισμός τους:
Λαμπάδα
Στην Πρωτοχριστιανικ,ή περίοδο το βάπτισμα των καινούργιων Χριστιανών γινόταν πάντα το βράδυ της Ανάστασης ή την Κυριακή του Πάσχα, μετά από προσευχή και νηστεία, όπου όλοι οι παρευρισκόμενοι κρατούσαν αναμμένα κεριά. Η φλόγα της λαμπάδας συμβόλιζε το φως του Χριστού που θα φώτιζε την ψυχή του νεοβαφτισμένου Χριστιανού, όπως επίσης, το πέρασμα από το θάνατο και το σκοτάδι, στη ζωή και το φως με την Ανάσταση του Κυρίου.
Στο πέρασμα των αιώνων η Εκκλησία διατήρησε το δεύτερο σκέλος που έχει να κάνει με την Ανάσταση.
Πασχαλινά Αυγά
Το αυγό συμβολίζει την γονιμότητα και τη δημιουργία, όπως επίσης την αναγέννηση του κόσμου και την ανανέωση της φύσης.Το κόκκινο χρώμα συμβολίζει το αίμα του Χριστού στον Σταυρό αλλά και την χαρά της Ανάστασης.
Το πρώτο αυγό που θα βαφόταν είχε ιδιαίτερη σημασία για τους πιστούς γι’ αυτό και το ονόμαζαν «το Αυγό της Παναγίας» και το κρατούσαν στο εικονοστάσι του σπιτιού για έναν χρόνο.
Η Μεγάλη Πέμπτη είναι η μέρα που βάφονται τα αυγά καθώς εκείνη την ημέρα ο Χριστός πρόσφερε στους μαθητές τους άρτο και κρασί στον Μυστικό Δείπνο.
Το τσούγκρισμα είναι μέρος του εθίμου και γίνεται κυρίως την Κυριακή του Πάσχα στο γιορτινό τραπέζι. Ως σύμβολο ζωής σπάει κατά τη διαδικασία του τσουγκρίσματος όπως έσπασε και η ταφική πέτρα κατά την Ανάσταση του Χριστού.
Τσουρέκια και Λαμπροκουλούρες
Ο Μέγας Κωνσταντίνος, που καθιέρωσε τον Χριστιανισμό, ως επίσημη θρησκεία του κράτους, ήταν ο πρώτος που προσέφερε ως δώρα σε αξιωματούχους του, τους λεγόμενους «παλατίνους άρτους», τα σημερινά τσουρέκια ή λαμπροκουλούρες. Το σχήμα των Πασχαλινών άρτων ποικίλλει ανάλογα με τις τοπικές παραδόσεις. Το πιο γνωστό είναι φυσικά η πλεξούδα, με κόκκινο αβγό. Οι πλεξούδες και οι κόμποι προέρχονται από τους ειδωλολατρικούς χρόνους, ως σύμβολα για την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων.
Οβελίας
Ο λεγόμενος οβελίας, είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής του πασχαλινού τραπεζιού.
Παλιότερα το αρνί που θα έσφαζαν το Πάσχα το ξεχώριζαν από νωρίς, το απόκοβαν από το γάλα και γενικώς είχε μια άλλη αντιμετώπιση από το υπόλοιπα αρνιά του κοπαδιού. Το αρνί εκτός από τον «αμνό του Θεού» της εκκλησιαστικής διδασκαλίας, έχει συνδεθεί και με τους αγώνες του έθνους κατά του Οθωμανικού ζυγού και στην περίοδο της Τουρκοκρατίας έλαβε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που συμβόλιζαν την ανάσταση του Ελληνικού Έθνους.
Σύμφωνα με πηγές το έθιμο του σουβλιστού αρνιού προέρχεται από τις παραδόσεις των Εβραίων οι οποίοι έβαφαν μάλιστα και την είσοδο των σπιτιών τους με το αίμα του αρνιού, κατ’ αναπαράσταση της νύχτας της εξόδου από την Αίγυπτο. Το θυσιαζόμενο αρνί γινόταν «οβελίας», συμβολίζοντας τον «αμνό» του Θεού που θυσιάστηκε για την ανθρωπότητα.
