Ο Γάλλος μετρ του ιστορικού ντοκιμαντέρ Μαρσέλ Οφίλς, δημουργός της ταινίας «Η θλίψη και ο οίκτος» (“Le Chagrin et la pitié”) για τη Γαλλία του Βισύ, απεβίωσε το Σάββατο στην κατοικία του στη νοτιοδυτική Γαλλία, έγινε σήμερα γνωστό από την οικογένειά του.
Γεννημένος στην Φρανκφούρτη το 1927, ο Μαρσέλ Οφίλς ήταν παιδί της ηθοποιού Χίλντε Γουολ και του Γερμανοεβραίου σκηνοθέτη Μαξ Οφίλς. Η οικογένεια εγκατέλειψε τη Γερμανία το 1933, όταν οι Ναζί ανέβηκαν στην εξουσία και έφυγε στη συνέχεια και από τη Γαλλία όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στη χώρα. Από την Ισπανία έφυγαν τελικά για τις ΗΠΑ το 1941.
Η οικογένεια επέστρεψε στη Γαλλία το 1950 και ο Μαρσέλ ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτης μέχρι που το 1967 υπέγραψε το πρώτο ντοκιμαντέρ του, μια σειρά 32 ωρών για την κρίση στο Μόναχο.
Δυο χρόνια αργότερα γύρισε το ντοκιμαντέρ «Ο οίκτος και η θλίψη» για την κυβέρνηση Βισύ και ο τηλεοπτικός σταθμός που το είχε παραγγείλει αρνήθηκε να το προβάλλει γιατί «κατέστρεφε τους μύθους που ο Γαλλικός λαός είχε ακόμα ανάγκη». Απέσπασε υποψηφιότητα για Όσκαρ το 1971 και τελικά προβλήθηκε στη γαλλική τηλεόραση το 1981. Το φιλμ μνημονεύει ο Γούντι Αλεν στην ταινία του «Νευρικός εραστής» όταν ο ήρωάς του προσκαλεί την ηρωΐδα που ενσαρκώνει η Ντάιαν Κίτον να δουν μια ταινία.
Η ταινία «Hôtel Terminus – Klaus Barbie, sa vie et son temps», μια εμπεριστατωμένη έρευνα για τον Κλάους Μπάρμπι, τον «Χασάπη της Λυών», και αυτούς που προστάτευσαν μεταπολεμικά αυτόν τον ναζί εγκληματία πολέμου, του χάρισε το 1989 το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
«Μέσα από μια προσωπική ματιά και αυστηρή απαίτηση τεκμηρίωσης, ο Μαρσέλ Οφίλς μπόρεσε να συλλάβει τα μόνιμα ίχνη που χαράσσουν η Ιστορία και η πολιτική στις ζωές μας. Μας καλούσε να παραμείνουμε νηφάλιοι, στρατευμένοι και βαθιά προσηλωμένοι στη δημοκρατία», έγραψε ο εγγονός του στην ανακοίνωση για το θάνατό του.
Ο Μαρσέλ Οφίλς ήταν χήρος της Ρεζίν Οφίλς, το γένος Άκερμαν. Αφήνει πίσω του τις τρεις κόρες του και τρία εγγόνια.
