Σήμερα συμπληρώνονται 572 χρόνια από την Άλωση της Πόλης, τη στιγμή που σημάδεψε τον Ελληνισμό. Στις 29 Μάϊου του 1453 και ύστερα από 53 ημέρες πολιορκίας οι Οθωμανοί κατάφεραν να μπουν μέσα στην Κωνσταντινούπολη και να σημάνει έτσι το τέλος της υπερχιλιετούς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Ο Μωάμεθ Β’ ήταν ο τότε ηγέτης των Οθωμανικών στρατευμάτων και ο Κωσταντίνος Παλαιολόγος ήταν ο τότε αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Οι Οθωμανοί σύμφωνα με πηγές είχαν παραταχθεί με στρατό που έφτανε τους 80.000 στρατιώτες, ενώ ο βυζαντινός στρατός δεν ξεπερνούσε τους 8.500.
Η πολύπαθη βυζαντινή αυτοκρατορία είχε δει την Κωνσταντινούπολη να πολιορκείτε αρκετές φορές αλλά μόνο μια φορά είχε πέσει στα χέρια των εχθρών της, το 1204 από τους Σταυροφόρους κατά την διάρκεια της 4ης σταυροφορίας.
Θρύλοι και παραδόσεις
Γενικότερα υπάρχουν πολλοί θρύλοι και παραδόσεις που έχουν δημιουργηθεί με το πέρασμα του χρόνου, όσον αφορά στην Άλωση της Πόλης.
Ο τρόπος που θυσιάστηκε ο τελευταίος Αυτοκράτορας, καθώς και ότι δεν διασώθηκαν πληροφορίες για τις τελευταίες στιγμές του στο πεδίο της μάχης, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για ποικίλους θρύλους με κυριότερο αυτόν του «μαρμαρωμένου βασιλιά» που περιμένει τη στιγμή να ανακτήσει την Πόλη και την Αυτοκρατορία του.
Μια λαϊκή χριστιανική παράδοση, αναφέρει ότι τη στιγμή που διέρρηξαν οι Τούρκοι την πύλη της Αγίας Σοφίας τελούνταν η θεία λειτουργία και ο ιερέας τη στιγμή που είδε τους μουσουλμάνους να ορμούν στο πλήθος των πιστών, εισήλθε και εξαφανίσθηκε μέσα στον τοίχο, πίσω από το Άγιο Βήμα, που άνοιξε μπροστά του κατά τρόπο θαυμαστό. Λέγονταν ότι όταν η Κωνσταντινούπολη θα επανέλθει στα χέρια των Χριστιανών, ο ιερέας θα βγει από τον τοίχο για να συνεχίσει τη λειτουργία. Ένας άλλος θρύλος λέει ότι ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος στο ένα του χέρι είχε έξι δάχτυλα και αν βρεθεί κάποιος Έλληνας που έχει έξι δάχτυλα τότε θα ανακτήσει (ο Κωνσταντίνος) την Πόλη και την αυτοκρατορία του.
Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, ο Αμερικάνος ιστορικός Ε. Α. Γκρόσβενορ αναφέρει ότι στη συνοικία Αμπού Βέφα στην Κωνσταντινούπολη, υπήρχε ένας χαμηλός ανώνυμος τάφος τον οποίο οι Έλληνες τιμούσαν ως τάφο του Κωνσταντίνου και τον χρησιμοποιούσαν κρυφά ως τόπο προσευχής. Όμως η Οθωμανική Κυβέρνηση επενέβη εκείνη την εποχή επιβάλλοντας ποινές και ερημώνοντας το μέρος.
