Έγκλημα η απουσία νοσηλευτών-συνοδών για παιδιά με διαβήτη τύπου 1

Συνοδοί χωρίς καμία γνώση ή εκπαί­δευση για θέματα διαβήτη, ιατροτεχνο­λογικός εξοπλισμός που δεν συμβαδίζει με τα νέα δεδομένα αφού την ώρα που σε άλλες χώρες επιλέγονται αξιόπιστες λύσεις, στην Κύπρο είτε προσφέρονται λύσεις που δεν δουλεύουν, είτε δεν προσφέρονται καθόλου με αποτέλεσμα οικογένειες να επιβαρύνονται μέχρι και με χίλια ευρώ το μήνα για να προσφέ­ρουν στα παιδιά τους το καλύτερο δυνα­τό για την υγεία και την ασφάλειά τους.

Δυστυχώς, αρκετά είναι τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς των παι­διών με διαβήτη τύπου 1. Είναι μεγάλος ο Γολγοθάς που καλούνται να διανύ­σουν, αφού τα θέματα αυτά έχουν τεθεί πολλάκις, χωρίς όμως να υπάρξουν ου­σιαστικές λύσεις.

Οι φωνές των γονιών μένουν χωρίς ανταπόκριση

Σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση βρίσκο­νται τα παιδιά κατά την προσχολική και σχολική τους φοίτηση. Πολλοί γονείς αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τις ερ­γασίες τους για να πάνε στα σχολεία για τις μετρήσεις του σακχάρου των παι­διών τους, αφού είναι αναγκαία η συ­νεχής παρακολούθηση και η χορήγηση της ινσουλίνης.

Παιδιά με διαβήτη τύπου 1 κινδυνεύ­ουν με σοβαρές επιπλοκές εάν δεν λαμ­βάνονται τα κατάλληλα μέτρα. Συνεπώς, το ρόλο αυτό δεν μπορούν να τον ανα­λάβουν συνοδοί που δεν είναι καταρτι­σμένοι. Οι συνοδοί θα πρέπει να είναι νοσηλευτές, αφού όταν συμβεί οτιδήπο­τε αν δεν αντιμετωπιστεί στα πρώτα πέ­ντε λεπτά, θα υπάρξουν καταστρεπτικές συνέπειες όπως μόνιμες νευρολογικές βλάβες, φυσική κατάσταση, θάνατος.

Μάλιστα, όπως μας καταγγέλθηκε από γονείς οι απαντήσεις που λαμβά­νουν από αρμόδιους είναι «Τι μπορεί να συμβεί; Μέχρι σήμερα δεν έγινε κάτι» και αυτό γιατί τα παιδιά των προανα­φερόμενων ηλικιών μένουν στην ουσία αρρύθμιστα με υψηλή γλυκόζη για να μην παθαίνουν υπογλυκαιμία. Αυτό δεν είναι αόριστος ισχυρισμός των γονιών, αφού καταδεικνύεται και μέσα από αι­ματολογικές αναλύσεις. Ως συνέπεια, τα παιδιά αυτά θα βρεθούν, αργά αλλά σταθερά, αντιμέτωπα με σοβαρές επι­πλοκές, κακή ποιότητα ζωής και ακο­λούθως τον πρόωρο θάνατο.

Αναγνωρίζοντας τη σοβαρότητα του ζητήματος σε άλλες χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα διορίζονται νοση­λευτές, που μάλιστα έχουν εκπαιδευτεί σε παιδοενδοκρινολογική κλινική. Επι­πλέον, σε άλλες χώρες οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 λαμβάνουν επίδομα αναπηρίας και τα συναφή ωφελήματα όπως προβλέπει ο νόμος.

Οι γονείς ζητούν να θε­σμοθετηθεί η παραχώρη­ση συνοδών-νοσηλευτών· δεν έχουν πάρει, όμως, καμίαν απάντηση που να διασκεδάζει έστω και στο ελάχιστο τις δικαιολο­γημένες ανησυχίες τους.

Ένα άλλο ζήτημα που θέτουν είναι και οι περισ­σότερες επιλογές σε ιατρο­τεχνολογικά προϊόντα για αντιμετώπιση του διαβήτη όπως αντλίες ινσουλίνης χωρίς σωλήνωση και αι­σθητήρες συνεχούς μέτρη­σης γλυκόζης.

Καθησυχάζει ατεκμηρίωτα το Υπουργείο Υγείας

Το όλο θέμα απασχό­λησε ακόμη μια φορά πρόσφατα την Επιτροπή Υγείας της Βουλής όπου ακούστηκαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα διαβητικά παιδιά και όχι μόνο.

Σημειώνεται ότι παραμένει ακόμα σε εκκρεμότητα η διαμόρφωση Εθνι­κής Στρατηγικής για τον Διαβήτη, η οποία και επείγει αφού ο διαβήτης εί­ναι πλέον είναι μια νόσος με ραγδαία ανάπτυξη και έχει καταστεί παγκόσμια επιδημία και μείζον θέμα Δημόσιας Υγείας. Στοιχεία από το International Diabetes Federation αναφέρουν ότι παγκοσμίως ένας στους 10 ενήλικες ζει με διαβήτη, ενώ στην Κύπρο το 12,7% του πληθυσμού μας έχει διαγνωστεί με διαβήτη. Από το 2000 ο διαβήτης έχει υπερδιπλασιαστεί, καθώς από το 4,6% επί του συνόλου του παγκόσμιου πλη­θυσμού έφθασε σήμερα στο 10,5%. Χω­ρίς επαρκή δράση για την αντιμετώπιση της κατάστασης, προβλέπεται ότι μέχρι το 2030 θα αυξηθεί στο 11,3%.

Εκπρόσωπος του Υπουργείου Υγείας ανέφερε ότι αναμένεται το κείμενο της επικαιροποιημένης Εθνικής Στρατηγι­κής, το οποίο θα σταλεί για διαβούλευση το προσεχές διάστημα.

Όσον αφορά το ζήτημα των σχολικών συνοδών, είπε ότι υπάρχουν διαδικασί­ες διαχείρισης έκτακτων περιστατικών στα σχολεία. Σημείωσε ότι σε όλα τα σχολεία υπάρχουν εκπαι­δευτικοί που μπορούν να χειριστούν τα περιστατικά. Βέβαια, αυτό δεν ισχύει πάντοτε, αφού όπως κα­ταγγέλθηκε μαθητές/τριες λυκείων αναγκάζονται να λαμβάνουν την ινσουλίνη τους στις τουαλέτες όπου τους στέλνουν εκπαιδευτι­κοί λόγω άγνοιας.

ΟΑΥ: Διαδικαστικές επιπλοκές στερούν τα παιδιά από σύγχρονο εξοπλισμό

Να σημειώσουμε ότι για το θέμα αυτό η ανώτερη λειτουργός του ΟΑΥ, Γνώ­σια Αχνιώτου και σχετικά με το διαγωνισμό του ΟΑΥ για αντλίες ινσουλίνης με καλώδια, χω­ρίς καλώδια και συστήματα συνεχούς καταγραφής γλυκόζης, είπε ότι ενώ κατακυρώθηκε ο διαγωνισμός, υπήρξε προσφυγή από εταιρεία στην Αναθεω­ρητική Αρχή Προσφορών, η οποία εξέ­δωσε απόφαση υπέρ του ΟΑΥ, με την εταιρεία να καταφεύγει στο Διοικητικό Δικαστήριο και το τελευταίο να στέλνει στον ΟΑΥ διάταγμα αναστολής.

Σημείωσε ότι ακόμα και αν ακυρωθεί ο διαγωνισμός, υπάρχουν εναλλακτικές. Αναφέρθηκε σε μία αντλία χωρίς καλώ­δια, η οποία προτιμάται για χρήση σε παιδιά, σημειώνοντας ότι αυτή δίνεται από το Μακάρειο και πληρώνεται από τον ΟΑΥ. Ωστόσο, γονείς που επικοινώ­νησαν με την εφημερίδα μας ανέφεραν ότι δεν παρέχεται η ασύρματη αντλία, αφού αυτή που δινόταν είχε εισαχθεί από τρίτη χώρα και δεν δούλευε.

Δρ Αβραάμ Μιχαήλ: Χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις

Κληθείς από τη «Χαραυγή» να μας εξηγήσει τις συνέπειες στα παιδιά με διαβήτη τύπου 1 από τη μη παραχώ­ρηση νοσηλευτικού συνοδού, ο Δρ Αβραάμ Μιχαήλ, παιδοεντατικολόγος, σημείωσε ότι είναι απαραίτητο οι συνο­δοί να έχουν γνώσεις από το τι είναι ο υδατάνθρακας μέχρι την αντιμετώπιση της υπογλυκαιμίας. «Εάν πάθει υπο­γλυκαιμία ένα παιδί, θα πρέπει ο συνο­δός να την αντιμετωπίσει. Χρειάζεται να έχουν γνώσεις ΚΑΡΠΑ, να μπορούν να χορηγούν ενέσιμα σκευάσματα. Ο συνο­δός πρέπει να έχει γνώσεις επείγουσας υποστήριξης της ζωής».

«Είναι σημαντικό επίσης να έχουν το παιδί ρυθμισμένο, δηλαδή σε ένα φυ­σιολογικό εύρος γλυκόζης». Όπως μας εξήγησε, εάν είναι υψηλή η γλυκόζη, ο ασθενής δεν θα κάνει υπογλυκαιμία. Αυτό όμως συνεπάγεται με αργό θάνα­το. «Δεν θα έχει τώρα πρόβλημα, όμως με την ενηλικίωσή του θα αρχίσουν οι επιπλοκές». Πρόσθεσε δε ότι σε άλλες χώρες η πρακτική που ακολουθείται είναι να εκπαιδεύονται νοσηλευτές, ενώ την ίδια ώρα είναι και κάτοχοι του πιστοποιητικού παροχής βασικής υπο­στήριξης της ζωής (BLS) ή και της εξει­δικευμένης παιδιατρικής υποστήριξης της ζωής (APLS). Συνεπώς, διασφαλί­ζεται η συνεχής ασφάλεια των παιδιών και κατά τις σχολικές ώρες.

Αυτή λοιπόν είναι η ευρωπαϊκή Κύ­προς του 2025. Μια Κύπρος που στερεί από τον διαβητικό ασθενή υπηρεσίες και αναλώσιμα, γνωρίζοντας ότι μειώ­νεται το προσδόκιμο της ζωής του και επηρεάζεται η ψυχική και σωματική υγεία του; Ποιος θα αναλάβει την ευθύ­νη για αυτό που συμβαίνει σε αυτή την ομάδα των ανθρώπων;