Οι λεωφορειολωρίδες στη Νίκου Παττίχη από μια άλλη σκοπιά

• Αναλύοντας τα δεδομένα με βάση και τις αντιδράσεις των καταστηματαρχών, η λειτουργός Κλιματικής Αλλαγής Άντρεα Παναγιώτου εκτιμά ότι μακροπρόθεσμα θα ωφελήσουν την εμπορικότητα του δρόμου

Σε εκκρεμότητα εξακολουθεί να βρί­σκεται το πολυσυζητημένο θέμα της δημιουργίας λεωφορειολωρίδων στην κεντρική οδό Νίκου και Δέσποινας Πατ­τίχη, αφού εξακολουθούν να υπάρχουν έντονες αντιδράσεις κυρίως από πλευ­ράς των καταστηματαρχών και άλλων εμπορευόμενων της περιοχής, οι οποίοι προβάλλουν το δικαιολογητικό ότι σε περίπτωση μιας τέτοιας κυκλοφορια­κής διευθέτησης, οι επιχειρήσεις τους θα δεχτούν καίριο πλήγμα. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και οι επιφυλάξεις που έχουν εκφραστεί εκ μέρους του Δήμου Λεμε­σού.

Από την άλλη, όμως, υπάρχει η δεδη­λωμένη θέση του αρμόδιου Υπουργού Μεταφορών, ότι οι λεωφορειολωρίδες στον συγκεκριμένο δρόμο θα γίνουν κα­νονικά γιατί, όπως εξήγησε ο κ. Βαφεά­δης, η κυκλοφοριακή συμφόρηση στην περιοχή έχει ξεπεράσει τα όρια τα οποία μπορεί να αντέξει το οδικό δίκτυο της Λεμεσού και ότι η λειτουργία των λε­ωφορειολωρίδων θα επενεργήσει ώστε να υπάρχει μια συνεχής μεταφορά του κοινού από και προς το κέντρο.

Εξετάζοντας όλα τα δεδομένα που συνθέτουν το συγκεκριμένο ζήτημα και θέτοντας ως βασικό ερώτημα αν οι λε­ωφορειολωρίδες στη Νίκου Παττίχη θα είναι καταστροφή για την εμπορικότητα των καταστημάτων, η λειτουργός Κλι­ματικής Αλλαγής του ιδρύματος Terra Cypria, Άντρεα Παναγιώτου, επισημαί­νει, μεταξύ άλλων, ότι η βελτίωση των μεταφορών δεν είναι μόνο θέμα «βολι­κότητας», αλλά και θέμα υγείας και πε­ριβάλλοντος. Και αυτό γιατί οι μεταφο­ρές στην Κύπρο ευθύνονται για το 1/5 του συνόλου των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου (λόγω της ευρείας χρήσης αυτοκινήτων), συντείνοντας έτσι και στην κλιματική αλλαγή και ό,τι αυτή συνεπάγεται, αλλά και στη μόλυνση του αέρα, στην ηχορύπανση, τη χρήση γης για κατασκευή δρόμων κτλ.

Αναφερόμενη στις ανησυχίες που διατυπώνουν οι καταστηματάρχες, η κα Παναγιώτου υποδεικνύει ότι το βασικό ερώτημα δεν θα έπρεπε να είναι το τι είναι λογικό βάσει των τωρινών δεδο­μένων, αλλά το τι θα ωφελήσει τον πεζό και εν δυνάμει πελάτη περισσότερο και άρα την επιχείρηση μακροπρόθεσμα. Υποδεικνύοντας ότι η παραχώρηση χώρου από τη συγκεκριμένη λεωφόρο για τη δημιουργία λεωφορειολωρίδων δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη κατάρ­γηση χώρων στάθμευσης πλησίον της λεωφόρου, επισημαίνει παράλληλα και το γεγονός ότι η απουσία κατάλληλων υποδομών, συχνών και αρκετών στάσε­ων καθιστά τα λεωφορεία μη πρακτικά κι αυτό βρίσκεται ανάμεσα στους σημα­ντικότερους λόγους μη συχνής χρήσης των λεωφορείων.

Για να μπορέσουν τα λεωφορεία να καταστούν λειτουργικά και κατ’ επέ­κταση πιο ελκυστικά για τους χρήστες, όπως σημειώνει, «είναι απαραίτητο να έχουν χρονικό έστω προβάδισμα συ­γκριτικά με τα αυτοκίνητα, κάτι το οποίο μπορεί να επιτευχθεί μέσω της χρήσης αποκλειστικών λωρίδων».

Συμπερασματικά, καταλήγει ότι οι λεωφορειολωρίδες δεν είναι εξ ορισμού καταστροφικές για τις επιχειρήσεις, αλλά αντίθετα, «στο πλαίσιο ενός λει­τουργικού συστήματος δημοσίων με­ταφορών, θα μπορούσαν να συμβάλουν και στην αύξηση εμπορικότητας ενός δρόμου».

Έχοντας υπόψη τα περιβαλλοντικά και κοινωνικά οφέλη που μπορούν να φέρουν οι λεωφοριολωρίδες, είναι εμ­φανές, όπως αναφέρει η κα Παναγιώ­του, ότι «ένα τέτοιο έργο όχι μόνο είναι απαραίτητο, αλλά θα έπρεπε να είχε γίνει προ πολλού», σημειώνοντας όμως ότι η υλοποίησή τους αποτελεί ένα μόνο από τα πολλά μέτρα που θα χρειαστεί να παρθούν, ώστε η χρήση λεωφορείων να καταστεί όντως πρακτική για όλους τους χρήστες, συμπεριλαμβανομένων βέβαια και των ΑμεΑ.

Τονίζοντας ότι «αν θέλουμε να πε­τύχουμε την πολυπόθητη βιώσιμη κι­νητικότητα πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου», εκφράζει παράλληλα και κα­τανόηση στις ανησυχίες των εμπόρων της περιοχής, αφού, όπως διαφάνηκε, τα λεωφορεία δεν χρησιμοποιούνται ακόμη ευρέως. Θα μπορούσε, ωστόσο, η πιλοτική έστω εφαρμογή του μέτρου να αναδείξει τυχόν προβλήματα τα οποία σε κατοπινό στάδιο να μπορούν να αντι­μετωπιστούν, όπως εκτιμά, υποδεικνύ­οντας ότι «η βελτίωση του συστήματος μεταφορών απαιτεί προσαρμογή και στο σημείο που έχουμε φτάσει αυτή είναι και η μόνη μας λύση».