Το ποδόσφαιρο δεν είναι δίκαιο άθλημα. Υπό την έννοια πως δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Σε αντίθεση με σχεδόν όλα τα υπόλοιπα ομαδικά και ατομικά αθλήματα, δεν σου εγγυάται κανείς ότι θα κερδίσεις έναν αγώνα εφόσον παίξεις καλύτερα από τον αντίπαλο.
Στον ΑΠΟΕΛ αισθάνονται- και όχι άδικα- ότι δεν πήραν όσα άξιζαν στα δύο τελευταία παιχνίδια του πρωταθλήματος, κόντρα σε Πάφος FC και Άρη. Δέχθηκαν ισάριθμες ήττες και είδαν τη διαφορά από την κορυφή της βαθμολογίας να εκτοξεύεται στους 11 βαθμούς.
Τα δεδομένα ενδεχομένως να ήταν διαφορετικά αν ο Ντράζιτς ευστοχούσε στο τετ α τετ με τον Ίβουσιτς στην Πάφο (με το σκορ στο 0-0), κι ο Αμπάνια έβρισκε στόχο στην κλασσική ευκαιρία που προηγήθηκε του δεύτερου τέρματος του Άρη. Όμως, με τα «αν» δεν γίνεται δουλειά.
Είπαμε: το ποδόσφαιρο δεν είναι δίκαιο άθλημα. Εντούτοις, τις πλείστες των περιπτώσεων, στο τέλος της διαδρομής ο καθένας όπως στρώνει κοιμάται. Και η πικρή αλήθεια για τον ΑΠΟΕΛ είναι πως πληρώνει τα λάθη του καλοκαιριού.
Οι λανθασμένες προσλήψεις προπονητών (Γκαγιέγο και Ντομίνγκες) και οι πολλές επιλογές παικτών με μηδαμινή ή ελάχιστη προσφορά έφεραν τους γαλαζοκίτρινους σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Στο ερώτημα εάν ο ΑΠΟΕΛ προλαβαίνει το τρένο της διεκδίκησης του τίτλου η απάντηση είναι χωρίς δεύτερη σκέψη καταφατική. Με την υποσημείωση πως… έστρωσε τόσο άσχημα που επιβάλλεται να κάνει πολλές υπερβάσεις απ’ εδώ και πέρα για να διατηρήσει τα κεκτημένα του.
