Του Χρήστου Χαραλάµπους
Λίγο µιλήσαµε αλλά πολλά καταλάβαµε µέσα από την κουβέντα που κάναµε µε τον 26χρονο φοιτητή του ΤΕΠΑΚ που φέτος ολοκληρώνει τις σπουδές του στη Νοσηλευτική.
Το έναυσµα για αυτή την κουβέντα µάς δόθηκε µέσα από ένα κείµενο που δηµοσιοποιήθηκε από το πανεπιστήµιο µε την αναφορά ότι «η ιστορία του 26χρονου Lekoora Moses Saibulu από την Κένυα δεν είναι απλώς µια προσωπική πορεία προς την επιτυχία, αλλά και µια ισχυρή απόδειξη για το πώς η εκπαίδευση µπορεί να µεταµορφώσει ζωές, να γεφυρώσει πολιτισµούς και να δηµιουργήσει ένα πιο συµπεριληπτικό µέλλον».
Όταν του τηλεφώνησα, ο Μωυσής βρισκόταν στο δρόµο για το Νοσοκοµείο Λεµεσού, όπου αυτή την περίοδο κάνει την πρακτική του. Μια ευγενική φωνή ακούστηκε από το τηλέφωνο, δίνοντας τα πρώτα σηµάδια για το χαρακτήρα αυτού του νέου. Συµφωνήσαµε να µιλήσουµε αργότερα στη διάρκεια του διαλείµµατός του. Η αρχική εκτίµηση επιβεβαιώθηκε καθώς βρέθηκα απέναντι σε έναν πράο άνθρωπο χαµηλών τόνων, που τον διακρίνει ο ενθουσιασµός γι’ αυτό που κάνει και η αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Η επιλογή των σπουδών στη Νοσηλευτικής, όπως επισηµαίνεται και από το Πανεπιστήµιο, δεν αποτελεί απλώς µια επιλογή επαγγελµατικής αποκατάστασης, αλλά µια «συνειδητή πράξη αγάπης και προσφοράς προς τον συνάνθρωπο». Στο νοσοκοµείο όπου κάνει τώρα την πρακτική του εργάζεται µε ζήλο και αφοσίωση, προσφέροντας στους ασθενείς τη φροντίδα που χρειάζονται, ενώ άψογη είναι και η αντιµετώπιση που τυγχάνει από τους συνάδελφους του και γενικότερα το προσωπικό του νοσοκοµείου. Όλοι τον αντιµετωπίζουν µε εκτίµηση και σεβασµό, ακριβώς όπως θα έκαναν µε έναν έµπειρο επαγγελµατία νοσηλευτή.
Βρέθηκε από τα βάθη της Αφρικής στην Κύπρο, όταν, τελειώνοντας το Χριστιανικό Ορθόδοξο Λύκειο στην πατρίδα του, εξασφάλισε το 2021 υποτροφία του ΤΕΠΑΚ µέσω του Μητροπολίτη Κένυας Μακάριου. Μια τακτική που εφαρµόζει εδώ και χρόνια το πανεπιστήµιο, προσφέροντας πλήρεις υποτροφίες σε αριθµό φοιτητών από χώρες της Αφρικής. «Στη χώρα µου δεν είχα τη δυνατότητα να σπουδάσω και αυτή η υποτροφία ήταν για µένα ό,τι καλύτερο θα µπορούσε να µου τύχει», µας λέει.
Όπως όλοι οι ξένοι φοιτητές, µπήκε αρχικά στο Τµήµα Γλωσσών του ΤΕΠΑΚ και σε έξι µήνες κατάφερε να µάθει την ελληνική γλώσσα, αφού όλα τα µαθήµατα της σχολής του είναι στα ελληνικά. Παρά το διαφορετικό πολιτισµικό περιβάλλον, εντάχθηκε γρήγορα στη φοιτητική κοινότητα και στη µεγάλη οικογένεια του πανεπιστηµίου.
Αναφερόµενος στο θέµα της προσαρµογής στο νέο και στην επαφή µε άγνωστους ανθρώπους µε άλλη κουλτούρα και ιδιοσυγκρασία, εντελώς διαφορετική από αυτήν της πατρίδας του, ο Μωυσής µάς λέει κατηγορηµατικά ότι στα τέσσερα χρόνια που ζει στην Κύπρο δεν αντιµετώπισε ποτέ ρατσιστικές συµπεριφορές είτε από τους συµφοιτητές του είτε από τον κόσµο της Λεµεσού γενικότερα. Αντίθετα, δηµιούργησε πολλές φιλίες τόσο µε Κύπριους όσο και από άλλους ξένους που ζουν στη Λεµεσό.
Όνειρό του ένα µικρό νοσοκοµείο στην κοινότητά του
Όνειρο ζωής ήταν για τον Μωυσή να γίνει νοσηλευτής, γιατί «είναι κάτι που έχει να κάνει µε τη ζωή και τους ανθρώπους και ιδιαίτερα εκείνους που έχουν ανάγκη από περίθαλψη. Γι’ αυτό και έβαλα στόχο µου να γίνω νοσηλευτής και να βοηθήσω τους ανθρώπους της κοινότητας και της χώρας µου», µας λέει, επισηµαίνοντας ότι «στην Κένυα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες της Αφρικής, υπάρχει µεγάλο πρόβληµα σε ό,τι αφορά τα θέµατα υγείας. ∆εν υπάρχουν νοσοκοµεία και άλλες κατάλληλες υποδοµές, ούτε και γιατροί ή άλλοι επαγγελµατίες υγείας που να µπορούν να βοηθούν στο βαθµό που χρειάζεται τον κόσµο που υποφέρει, µε αποτέλεσµα να πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι ακόµα και από τη µικρότερη πάθηση».
Αυτή η τραγική κατάσταση που επικρατεί στην Κένυα «µε έκανε να θέλω να κάνω ό,τι περνά από το χέρι µου για να γίνουν τα πράγµατα καλύτερα για τους συµπατριώτες µου και την ευκαιρία µού την έδωσε το ΤΕΠΑΚ, γι’ αυτό και είµαι πραγµατικά ευγνώµων στους καθηγητές και τους συµφοιτητές µου και γενικότερα στην πανεπιστηµιακή κοινότητα».
∆εν κρύβει την ανυποµονησία του να ολοκληρώσει φέτος τις σπουδές του, γιατί εκείνο που θέλει είναι «να πάω πίσω στην Κένυα για να βοηθήσω τον κόσµο της κοινότητάς µου… Θέλω να καταφέρω να δηµιουργήσω έστω και ένα µικρό ιατρείο στο χωριό µου, το Ιγουάσα, και να προσφέρω τις υπηρεσίες µου στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη», µας λέει και νιώθουµε ότι τα λόγια βγαίνουν µε συγκίνηση και νοσταλγία.
Με τη ίδια συγκίνηση µιλά και για το σχολείο που θα δηµιουργηθεί στο χωριό του αλλά και για την εκκλησία που ήδη λειτουργεί από τη Μητρόπολη Κένυας, τονίζοντας ότι «εκείνο που λείπει είναι ένα, έστω µικρό, νοσοκοµείο».
Η φυλή των Μασάι µε την ιδιαίτερη κουλτούρα
Ο Μωυσής που προέρχεται από τη φυλή των Μασάι είναι το τρίτο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του. Ο πατέρας του έχει πεθάνει και τα αδέλφια του µένουν µαζί µε τη µητέρα τους. Ο µεγαλύτερος αδελφός του, όπως λέει, δεν κατάφερε να πάει ποτέ του σχολείο, εκφράζει όµως τη χαρά του που τα υπόλοιπα παιδιά τα κατάφεραν.
Μιλώντας µας για τη φυλή του, µας λέει ότι οι Μασάι είναι η µεγαλύτερη κοινότητα στην Κένυα µε µια ιδιαίτερη κουλτούρα σε ό,τι αφορά τον τρόπο ζωής και τη διατροφή τους, επισηµαίνοντας ότι δεν είναι στις προτεραιότητες της κοινότητάς του (που αριθµεί 700.000 περίπου ψυχές) η εκπαίδευση και η υγεία, αλλά εκείνο που προέχει είναι η επιβίωση των ανθρώπων.
Οι Μασάι, όπως µαθαίνουµε, είναι ένας λαός που µετανάστευσε τον 16ο αιώνα από την κοιλάδα του Νείλου στο σηµερινό Σουδάν και εξαπλώθηκε στην Κένυα και άλλες γειτονικές χώρες. Είναι νοµαδικός λαός και η επιβίωσή του εξαρτάται κυρίως από τα ζώα που εκτρέφει, όπως οι αγελάδες, οι κατσίκες και τα πρόβατα. Ο πολιτισµός, τα ήθη και τα έθιµα των Μασάι αποτελούν σήµα κατατεθέν για τη φυλή, γι’ αυτό άλλωστε διαφοροποιούνται και από τις υπόλοιπες φυλές. Η δύναµή τους εξαρτάται και από το πόσα παιδιά αποκτούν. Οι καλύβες τους σπανίως ξεπερνούν το ενάµισι µέτρο, αναγκάζοντας τους ψιλόλιγνους Μασάι να σκύβουν για να µπουν και να βγουν. Είναι φτιαγµένες από κλαδιά, ξύλα, στάχυα και φύλλα, ενώ η λάσπη που χρησιµοποιείται περιέχει χώµα και άλλα υλικά που µπορούν εύκολα να βρουν.
Σε ό,τι αφορά το εκπαιδευτικό σύστηµα της φυλής, δυστυχώς ο νοµαδικός τρόπος ζωής τους δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για µόρφωση, µε αποτέλεσµα οι νεαροί Μασάι να εκπαιδεύονται κατά κύριο λόγο από τους µεγαλύτερούς τους.
